Vandaag 24 jaar geleden
werd mijn eerste kind geboren, in een warme zomernacht.
Zij stierf de nacht daarvoor in mijn buik.
Een voldragen baby. Zij maakte ons tot ouders, maar met lege handen.
Het voelt kwetsbaar en persoonlijk om hierover te delen.
Maar de laatste tijd voel ik ook: het is een universele ervaring, waarin anderen iets kunnen herkennen.
Mijn ervaring kan anderen ten dienste zijn.
En daarom schrijf ik.
Zoveel verdriet als ik heb gevoeld, zoveel dankbaarheid voel ik ook.
De verbinding met mijn eerste dochter is misschien wel de meest intieme in mijn leven.
Ik hield van haar zonder haar ooit gezien te hebben.
Ik hou van haar, zonder dat zij een fysieke plek in mijn leven heeft.
Zij heeft mij diep geraakt.
Zij opende mijn hart, met alle pijn die daarin voelbaar was.
Daarmee bracht zij liefde en compassie aan het licht
In mijzelf en in anderen
Zij opende mij de deuren
naar de mysteriën van het leven
Dit proces lijkt nooit te stoppen
Elk jaar brengt het mij een laagje dieper in helderheid, liefde en moed
Het is niet altijd makkelijk
Maar het is wel mijn weg
En ik ben er dankbaar voor
Lieve kleine Emmy
Ze was er
Ze is er
en ze zal er altijd zijn
Net als wijzelf
Er is geen einde aan onze mogelijkheid
tot vertrouwen in onszelf
en in de liefde
❤️
Recent Comments