Vandaag 24 jaar geleden

werd mijn eerste kind geboren, in een warme zomernacht.

Zij stierf de nacht daarvoor in mijn buik. 

Een voldragen baby. Zij maakte ons tot ouders, maar met lege handen. 

Het voelt kwetsbaar en persoonlijk om hierover te delen. 

Maar de laatste tijd voel ik ook: het is een universele ervaring, waarin anderen iets kunnen herkennen.

Mijn ervaring kan anderen ten dienste zijn.

En daarom schrijf ik. 

Zoveel verdriet als ik heb gevoeld, zoveel dankbaarheid voel ik ook. 

De verbinding met mijn eerste dochter is misschien wel de meest intieme in mijn leven.

Ik hield van haar zonder haar ooit gezien te hebben. 

Ik hou van haar, zonder dat zij een fysieke plek in mijn leven heeft.

Zij heeft mij diep geraakt. 

Zij opende mijn hart, met alle pijn die daarin voelbaar was.

Daarmee bracht zij liefde en compassie aan het licht

In mijzelf en in anderen

Zij opende mij de deuren 

naar de mysteriën van het leven

Dit proces lijkt nooit te stoppen

Elk jaar brengt het mij een laagje dieper in helderheid, liefde en moed

Het is niet altijd makkelijk

Maar het is wel mijn weg

En ik ben er dankbaar voor

Lieve kleine Emmy

Ze was er

Ze is er 

en ze zal er altijd zijn

Net als wijzelf

Er is geen einde aan onze mogelijkheid

tot vertrouwen in onszelf 

en in de liefde

❤️