Ik kan nog voelen hoe het was, 12 jaar geleden.
Ik woonde in Amsterdam, in een prachtig appartement aan een mooie laan.
Na een lange hectische werkdag stond ik uitgeput in mijn straat: eindelijk thuis.
Verstrikt tussen de fietsen
Ik wilde mijn fiets op slot zetten, maar liet de fietsketting op de stoep vallen.
Ik wurmde me tussen de andere fietsen door in het fietsenrek en graaide naar het zware slot. Ik kon er niet goed bij. Mijn tas en ik raakten verstrikt tussen de andere fietsen.
Ik vloekte inwendig en dacht wanhopig: ‘Waarom werkt dit nou niet mee! Het is allemaal tijdverlies!’
Stress
Intussen raasden de gestresste gedachten in mijn hoofd.
Ik dacht aan mijn kinderen die ik wilde zien na hun lange schooldag,
aan het eten dat nog gekookt moest worden, de kinderen die op tijd naar bed gebracht moesten worden.
Ik dacht aan mijn man: is hij al thuis? Zal het vanavond ontspannen zijn of wordt het weer ruzie?
En het enige wat ik wilde was: rust.
Ik had torenhoge eisen
- Ik was in die tijd voortdurend overprikkeld. Hield eindeloos veel ballen in de lucht.
- Ik probeerde te voldoen aan alle hoge eisen: die van mijn baas op mijn altijd drukke werk.
- Ik wilde een goede moeder zijn, een fijne partner, een leuke vriendin. En ik wilde mezelf blijven ontwikkelen.
- Ik balanceerde voortdurend tussen wat goed voor mij was en wat de wereld van mij verwachtte.
- En eerlijk gezegd? De balans sloeg de meeste tijd over naar de verkeerde kant.
Ik deed teveel voor anderen en zorgde te weinig voor mijzelf. Ik belandde in een dikke burn-out.
Waarom?
Omdat ik het liet gebeuren.
Omdat ik mijn grenzen niet kende.
Ik voelde me onveilig en onzeker. Ik dacht dat er met mij iets mis was.
Ik dacht dat als ik nóg beter mijn best zou doen, alles goed zou komen.
Overlevingsmechanisme
Dit is het patroon van een gevoelig en begaafd kind, dat de verantwoordelijkheid van de ouders op zich neemt.
Een sensitief kind in de overlevingsmodus.
Een kind dat zich diep van binnen onveilig voelt, past zich aan om ‘veilig’ te zijn.
Voor een volwassene is dit een onhoudbare strategie om gelukkig te zijn.
Maar ik wist dit allemaal niet.
Angst en loslaten
Wat wilde ik eigenlijk zelf? Ik kon het niet meer voelen.
Ik voelde zwaarte, somberheid en angst voor de toekomst.
Het lukte mij niet meer om al die ballen hoog te houden. Mijn flinke burn-out ging niet weg.
Ik kon niet anders dan loslaten. Mijn baan loslaten, de hoge eisen loslaten, mijn zekerheid loslaten.
En loslaten bracht de ommekeer.
De weg terug
Kundalini yoga bracht mij diepe rust en balans.
Het hielp mij om mijn patronen te zien. Ik zag dat ik langdurig over mijn grenzen had laten gaan.
Ik ging zien welke keuzes ik had gemaakt vanuit angst en een overlevingsmechanisme.
Ik ging voelen wat ik écht wilde, vanuit plezier en vertrouwen.
Ik leerde hoe ik ontspannen en gelukkig kon leven. Ik ervaarde hoe krachtig ik ben en dat er met mij niets mis is.
Kundalini yoga toonde mij de weg terug naar mijzelf.
Eindelijk thuis.
Herken jij het, over je eigen grenzen gaan?
Hoe ga jij hier mee om?
Ik hoor het graag van je.
Recent Comments